Verwoed ram ik de ijskrabber over de voorruit van de auto. Ik mopper op de ijslaag die er maar niet af gaat. Terwijl ik gehaast om de auto heen loop kijk ik even op. Om spontaan bevangen te worden door de schoonheid van de zon die met prachtig roze ochtendlicht opkomt. “Oh ja, dit is er ook. Waarom ben ik eigenlijk zo boos?”
Terwijl ik het me afvraag heb ik het antwoord al. Ik ben niet boos. Ik ben nerveus. Voor het eerste gesprek met een nieuwe coachklant. Een gaaf mens. Een vakvrouw die haar sporen al verdiende als trainer en coach. Ik kijk een beetje tegen haar op. Nu ik me dit besef buitelen plots de gedachten over elkaar “Kan ik haar wel coachen? Ben ik wel goed genoeg? Ik ga vast door de mand vallen in dit gesprek. Ze gaat er direct achter komen dat ik maar wat doe. Dat ik een flutcoach ben met mooie praatjes. Wat denk ik wel niet.”
Ik moet lachen om de bedrieger-gedachtentrein waar ik deze maandagochtend spontaan in terecht ben gekomen. Ik daag ze uit door er speels een tandje bovenop te doen. “Ik val vast ook door de mand, omdat ze doorkrijgen dat ik helemaal niet vijf dingen tegelijk kan doen, dat ik de tips en adviezen die ik geef zelf ook niet uitvoer, dat ik kampioen bingewatchen ben en dat ik de lekkerste chocolade stiekem verstop voor mijn kinderen.
Ik grinnik, voel mijn schouders ontspannen en stap, na nog een blik op die mooie roze lucht, in de auto. Ik weet het weer, dit was waar ze voor kwam.
#zelfcompassie #humor #zelfwaardering #authenticiteit #rafelrandjes #spelen #talentontwikkeling #moed #vrijheid # verlangen #professionals #dromen #doen