“Maijn nahm is Woows en ik doew maijn spweekbeuwt over sjokolauw” klinkt mijn overdreven Amerikaanse accent wanneer ik mijn jongste help met haar spreekbeurt. Een uurtje eerder vroeg ze mijn hulp, want “Ik weet niks, ik vind het saai en het is stom.” En nu zou ik kunnen stoppen bij dit -kijk mij eens een leuke, betrokken en creatieve moeder zijn-stukje.
Maar het eerste kwartier van mijn zogenoemde hulp spreek ik met de snauwende stem van een geïrriteerde, chagrijnige vrouw. De stem van een vrouwmens die ik niet wil zijn maar die mijn leven, als ik overprikkeld ben, onuitgenodigd en abrupt overneemt.
Terwijl vrouwmens tegen dochterlief moppert dat ze veel meer had moeten doen ziet mijn significante betere haar gezicht betrekken en de tranen in haar ogen opwellen. Ik voel direct een zware brok in mijn keel schieten, hoor krakend een barstje in mijn hart en voel mijn schaamte heet en verstikkend omhoog kruipen.
“Kom op Marielle, dit kun jij anders.” fluistert mijn onderbuik. Dankbaar dat ik leerde om mijn schaamte te voelen in plaats van te verstoppen, de stem van dit norse vrouwmens te herkennen en mild te zijn als ik mijn eigen hoge lat niet haal.
Ik adem langzaam uit, slik de brok in mijn keel weg en zeg zachtjes “Mag ik opnieuw beginnen?” tegen mijn dochter. Ze knikt.
“Ik help je zo niet hè, ik maak je alleen maar verdrietig” vraag ik haar. Ja, knikt ze weer.
“Ik vind het heel knap dat je hulp vroeg. Ik ben niet boos op jou, ik ben moe en dat reageer ik op jou af. Sorry daarvoor. Knuffel en opnieuw beginnen?”
Voor ik het weet voel ik haar armen om me heen. Wat bof ik met zo’n veerkrachtig vergevingsgezind kind. We gaan er nu samen goed voor zitten. Ik help met een overzicht, vul woorden aan en maak met haar een logische volgorde. Opluchting bij ons beiden. En niet alleen omdat we vorderingen maken.
Tja, en dan moet er geoefend worden. “Dat is saaaai!” roept ze uit. Waarna ik spontaan de eerste sheet presenteer met mijn fouter dan foute Amerikaanse accent. Ze begint te lachen en vult me aan met de unieke stem van een Vlaamse Amsterdammer met een hete aardappel in de mond. Om beurten vertellen we iets over een sheet en hebben we dikke lol.
Ik slik weer een brokje weg. Van trots deze keer.